Wednesday, May 31, 2017

'பார்..... பாகீரதி...மெள்ள மெள்ள கங்கையாக மாறுவதைப் பார்.....'(இந்திய மண்ணில் பயணம் 11 )

நம்ம  ரகுநாத்ஜிக்கு இன்னொரு  கும்பிடு போட்டுட்டு, போயிட்டுவாறேன்னு  சொல்லி, வெளியே வந்தால்  வாசலுக்குப் பக்கம்  சரோஜ், ஒரு தட்டில் மஞ்சள் குங்குமத்தோடு   உக்காந்துருந்தாங்க. தக்ஷிணை போட்டதும் ஆசிகளை அள்ளி அள்ளி  வழங்குனாங்க.
'பஹூத் மத்ராஸி லோக் 'வர்றாங்களாம்!  எல்லோரும் ரொம்பவே நல்லவங்களாம்!  '  ஹா(ங்)மாதாஜி,   இது 108 இல் ஒன்னு. பத்ரி வர்றவங்க இங்கே வந்துட்டுத்தான் போவாங்க'ன்னு  நம்ம ரெண்டு சென்டைச் சொல்லிட்டுக் கைப்பிடிக்குப் போட்டுருக்கும்  கம்பியைப் பிடிச்சுக்கிட்டே கீழே இறங்கிப் போறோம்.

எதையும் பிடிச்சுக்காமல், முதுகுலே புள்ளையைக் கட்டிக்கிட்டு ஒரு  அம்மா வேகமாப் படிகளிலேறி வந்துக்கிட்டு இருக்காங்க!!!  ஹைய்யோ!!!

பள்ளிக்கூட சீருடை போல ஒன்னு போட்டுருக்கு அந்தப்புள்ளை. நீலக்கலர்.
கீழே தெருவில் இறங்கி  இடது பக்கமாப் போனதும் இன்னும்  படிகள்!  இதுலே இறக்கிப் போகணும் சங்கமத்தைச் சந்திக்க.  ஒரு முப்பது படிகள் போல இறங்கிப்போறோம்.  சின்னப் பசங்களில் கலகல சிரிப்பும் பேச்சும் கும்மாளமுமா காதில் விழுது. என்ன நடக்குது இங்கேன்னு  பார்த்தால் பள்ளிக்கூடம்!   !
சின்னக்குழந்தைகள் புத்தக மூட்டையோடு படியேறி வர்றாங்க. கூடவே சில அம்மாக்களும். என்ன இது மணி பதினொன்னரைதானே  ஆச்சுன்னா....   பாலர் பள்ளி  முடிஞ்சுருச்சாம்.

ஆஹா....   கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னால் நீலக்கலர் யூனிஃபார்ம் போட்டுக்கிட்டு, அம்மா  தன் முதுகில்   கட்டித் தூக்கிப்போன குழந்தை இந்தப்பள்ளிக்கூடத்தில்தான் படிக்குது! தினமும் இப்படிக் கூட்டி வந்து திரும்பக் கூட்டிப்போவதை  நினைச்சால்... ஹைய்யோ...    புள்ளைங்க படிச்சு நல்லா வரணுமுன்னு நினைக்குற தாய்மார்களால் உலகமே இயங்குது!
ஓம்காரானந்தா பப்ளிக் ஸ்கூல். இங்லீஷ் மீடியம்!  நர்ஸரி வகுப்பு முதல் எட்டாப்பு வரை இருக்காம்!   கங்கையைப் பார்த்துக்கிட்டே நிக்கும் மூணு மாடிக் கட்டடம்.
என்ன லொகேஷன் பாருங்க!    பாகீரதியும், அலக்நந்தாவும்  சரஸ்வதியும் சேரு புண்ணிய சங்கமம்!  கொடுத்து வச்ச புள்ளைகளும் , ஆசிரியர்களும்!

பள்ளிக்கூடத்துக்கு முன்னால் பெரிய பரந்த முற்றம். மொட்டை மாடியாட்டம். அதையும் கடந்து நாம் போய் இன்னும் அஞ்சாறு வரிசைப் படிகள் இறங்குனா  இன்னொரு பால்கனி போல ஒரு இடம். நல்லவேளையா எல்லா மொட்டைமாடிப் பகுதிகளிலும் நல்ல கம்பித்தடுப்பு போட்டு வச்சுருக்காங்க.  சின்னப்பிள்ளைகள் விளையாடும் இடமில்லையோ?
கங்கை போற வேகத்துலே பெரியவங்களையும் இழுத்துக்கிட்டுத்தான் போவாள் !
இங்கே நின்னு  பாகீரதியும் அலக்நந்தாவும் கங்கையா மாறுவதைப் பார்க்கப் பார்க்கப் பரவசம்தான்.  'பார்.....   பாகீரதி...மெள்ள மெள்ள  கங்கையாக மாறுவதைப் பார்.....   என்ன இனிமையான காட்சி பார்.....' 
ரெண்டு மூணு பால்கனிகள்!  அங்கிருந்தும் படிகள் கீழே இறங்குது. போனால் கடைசியில் கங்கையில்  குளிக்கலாம்.  குறைஞ்சபட்சம் கால் நனைக்கலாம். அதெல்லாம் எனக்கில்லை சொக்கான்னு நின்ன இடத்துலேயே  கங்கையை மனசாரக் கும்பிட்டேன். அனுபவிச்சேன். க்ளிக்ஸும் ஆச்சு.

மலையில் ஏறிப்போகும் போது  முதலில் வரும் ப்ரயாகை  இதுதான். தேவ்ப்ரயாக். பஞ்சப் ப்ரயாகில் ஒன்னு!  தேவர்களே  வந்து யாகம் செஞ்ச புண்ணிய நதிகளின் சங்கமம்!!

திரும்ப வர மனசில்லாமல்தான் போச்சு.  படு சுத்தமான கங்கை!  யாரோ ஒருவர்,  பண்டிட் உதவியுடன்  தர்ப்பணம் கொடுத்துக்கிட்டு இருந்தார். கொஞ்சநேரம்  உக்கார்ந்துட்டுத்தான் வந்தேன்.  கண்ணில் கண்ட புண்ணியம்தான்.  கோவில் கோவில்னு  ஆசை ஆசையாப்போனாலும்....  புனித நீராடல் என்பதெல்லாம்  கிடையாது.
திரும்பி வரும் சமயம், பள்ளிக்கூட வாசலுக்குப் பக்கம் இருந்த ஒரு டீச்சரைப் பார்த்துப் பேசிட்டு வந்தேன். 2003 ஆம் வருசம் ஆரம்பிச்ச பள்ளிக்கூடமாம். இப்ப 130 பிள்ளைகள்  இருக்காங்க. பத்து ஆசிரியர்களாம்!  ஆஹா....   இப்படித்தான் குறைஞ்ச எண்ணிக்கையில் ஒரு ஆசிரியருக்கு  மாணவர்கள் இருக்கணும். அப்பத்தான் தனிப்பட்ட முறையில் கவனம் எடுத்துச் சொல்லித்தரமுடியும்!   எனக்குள்ளே இருக்கும் டீச்சர்  முழிச்சுக்கிட்டாள். ஆ....னு கவனமாக் கேட்டுப் பாராட்டிட்டு வந்தாள்!

இந்தப்பக்கங்களில் கோவில் திறந்துருக்கும் நேரம்  கோடை காலத்துக்கும் குளிர் காலத்துக்கும்  கொஞ்சம்  மாறி இருக்கறதைப்போல்   இந்தப் பள்ளிக்கூடமும் கோடைகாலத்தில்  காலை 7.30 முதல் பகல் 1.30 வரையும் குளிர்காலத்தில்  காலை 9 முதல் பகல் 3 மணி வரையிலும்  இருக்காம்.
அக்கம்பக்கத்து கிராமங்களில் இருந்து பிள்ளைகள் நடந்து வர்றாங்களாம். இதுலே  கிராமம் ரொம்பவே தூரமா இருக்குன்னு  ஒரு 25 பிள்ளைகள் தேவ்ப்ரயாகில் தங்கி இருக்காங்களாம்.  வெள்ளிக்கிழமை பள்ளி முடிஞ்சதும் வீட்டுக்குப் போயிட்டு திங்கள் காலை பள்ளிக்கூடத்துக்கு வந்துருவாங்களாம்!

ரொம்பக் கேள்விகள் கேட்டுக்கலை நான்:-)  நம்மவர் வேற  வெளியே நின்னுக்கிட்டு கங்கையைப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கார். காலில் பொறுமையின்மை தெரியுது!

திரும்பப் படியேறி தெருப்பகுதியில் இருந்தே  அண்ணாந்து பார்த்து  ரகுநாத்ஜிக்கு  ஒரு கும்பிடு போட்டு, போயிட்டு வரேன்னு  சொல்லி நடக்கும்போது நெருக்கமான கடைவரிசையில் ஒரு ஸலூன்  கண்ணில் பட்டது.  லேடீஜ் & ஜென்ட்ஸ்  ஸ்பெஷலிஸ்ட்!
நம்மவர், டாய்லெட்ரி பையை பேக் செய்யும்போது,  மீசை ட்ரிம் செய்யும் சின்னக் கத்திரியை, செக்கின் பையில் போடத் தனியா எடுத்து வச்சவர் அதை மறந்துட்டாராம். இந்தப் பத்துநாளா மீசையை  வளர்த்துக்கிட்டு  'யாரோ' மாதிரி எனக்குத் தெரிஞ்சுக்கிட்டு இருந்தார் :-)
ஒரு கத்திரி வாங்கிக்க நேரமில்லாமப் போச்சுன்னு   ... 'ஸலூனில்  ட்ரிம் பண்ணிக்குங்க'ன்னதுக்கு  உள்ளே நுழைஞ்சார்.  ஸலூன்காரர்  ஒரே நிமிட்டில் வேலையை  முடிச்சுட்டார்.  காசு தரும்போது வேணாங்கறார்!

பாவம். மொஹம்மது அனீஸ்,  நல்ல மனுஷர். அதெல்லாம் இல்லைன்னு  பத்து ரூபாயை அவர் கையில் திணிச்சுட்டு  வந்தார் நம்மவர்.
கங்கையைக் கடந்து போகும் பாலத்துக்கு வந்துருந்தோம். பாலத்துக்கு ரெண்டு பக்கமும் பக்காவா கருங்கல்  வச்சு நுழைவு வாசல் கட்டி இருக்காங்க. அதுலே  கங்கையைப் போற்றியும் எழுதி இருந்துச்சு.  'கங்கை நதி  தாய்  இல்லை. ஆனாலும்  நிறைய புள்ளைகள்  இருக்கு'

பாலம் கடந்து அந்தாண்டை போய்  லேசான மேட்டுப்பகுதியில் ஏறிப்போனால்தான் மெயின் ரோடு வரும். போறவழியில் நகைக் கடை ஒன்னு! எட்டிப் பார்த்தேன். கடைக்காரர் கமல் லாலா,  கல்கத்தாக்காரர்.  இங்கே  வந்து இவர் ரெண்டாம் தலைமுறை!
மூக்குலே போட்டுக்கும் ' நத்து' ஒன்னு சூப்பர். கனம் கிடையாதாம். ஆனா இடது பக்கம் மூக்குக் குத்தியிருந்தாத்தான் போட்டுக்க முடியும்.  அடடான்னு  இருந்துச்சு. இப்ப இதை எழுதும்போதுதான் தோணுது.... மகளுக்கு ஒன்னு வாங்கியாந்துருக்கலாம்.... ப்ச்....
சாலைக்கு வந்து  முகேஷைத் தேடினால்   ட்ரைவர்கள் கூட்டத்தில்  ஐக்கியமாகி இருந்தார்:-) எப்படியும்  வேகமாப் போயிட்டு வந்தாலும் கூட ஒன்னரை மணிக்கூர் ஆகிருதே பக்தர்களுக்கு!  இறக்கி அனுப்பிட்டு இங்கே பழைய நண்பர்களுடன்  ஜாலிதான்!
இதே சாலையில் கொஞ்ச தூரத்தில் ஒரு  ரெஸ்ட்டாரண்ட்(!) இருக்குன்னு அங்கே போனோம். எல்லாம் ஒரு அவசரத்தேவைக்காகத்தான். கழிப்பறை சுத்தமா இருக்கு!  மேட்டுப்பகுதியில்  ஓரமாக் கட்டுன நீள பில்டிங். பயணிகள் தங்கும் வசதியும் இருக்காம், ஒரு ஏழெட்டு அறைகளோடு.
 நம்மவரும் முகேஷும் சாய் குடிச்சாங்க.   சின்னதா ஒரு நீள வெராண்டா  கங்கையைப் பார்த்தமாதிரி. அதோ அங்கே தெரியுது  ரகுநாத்ஜி மந்திர்!


தொடரும்......... :-)



Monday, May 29, 2017

திருக்கண்டம் என்னும் கடிநகர் ஸ்ரீரகுநாத்ஜி (இந்திய மண்ணில் பயணம் 10 )

வந்த நோக்கத்துக்காகப் பயணம் புறப்படும் நாள் வந்தாச்சு. காலையில் கொஞ்சம் சீக்கிரமாவே எழுந்து  வைஃபை இருக்கும்போதே 'செய்ய வேண்டிய கடமைகளை' முடிச்சுக்கிட்டு   துணிமணிகளை எல்லாம் ஒழுங்காப் பொட்டிகளில்  அடுக்கி வச்சோம். மணி ஏழு ஆச்சுன்னாலும் சூரியனைக் காணோம்.  மசமசன்னு  கண்ணுக்குத் தெரியறாள் கங்கா.
ஏழரைக்குத்தான் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்க்கு  ஸிட்டிங் எலிஃபெண்ட் போகணும். முதல் ஆள் அன்றைக்கு நாம்தான். அறையை விட்டுக் கிளம்பும்போது போனால் போகட்டுமுன்னு சூரியன் எட்டிப் பார்த்தான். பயணம் என்பதால் நான் சாப்பிடும் சமாச்சாரத்தில் கொஞ்சம் கவனமா இருந்தேன். ஆனாலும் வடையைப் பார்த்தால்  விடமுடியுதா?  தயிர் நல்லாதாக் கிடைச்சது.
பயணங்களில் மட்டும் தயிர் கிடைச்சால் அதுவும் காலை நேரத்தில் நான் விடவே மாட்டேன்.  வயித்துக்கு நல்லது. குளுமை. உப்புமா போல ஒன்னு. பஃபேதான்  என்றாலும் கூட  வயித்துக்குத் தொந்திரவு தராத சாப்பாடுதான் என் ச்சாய்ஸ்.  நம்மவர் பூரிக்கு சொன்னார்.
நாங்க கீழே அறைக்கு வரும்போதே  முகேஷும் வந்துட்டேன்னு  செல்லில் கூப்பிட்டார்.  கங்கா வியூ ஊழியர் ஒருவர் பெட்டிகளைக் கொண்டுபோய்  வண்டியில் வச்சதும், நாமும் அறைக்  கணக்கைத் தீர்த்துட்டு, இன்னும் நாலுநாளைக்குப் பிறகு மீண்டும் ஒருநாள் இங்கேயே தங்கும் ப்ளான் இருப்பதால்  அதுக்கான புக்கிங்கை செஞ்சுக்கிட்டோம்.  இப்பக் கொடுத்ததை விட இன்னொரு ஆயிரம் கூடுதலாக் கொடுக்க வேண்டி இருந்துச்சு.  முதல் புக்கிங் மட்டும்தான் டிஸ்கவுண்ட் ரேட்டாம். ப்ச்....

 இந்தமாதிரி சமயங்களில் எல்லாம் நான் சட்னு ரூபாயை எங்கூர் டாலரில் மாத்திப் பார்ப்பேன். சின்ன எண்தான் வரும்.

எட்டு நாப்பதுக்கெல்லாம்  கிளம்பிட்டோம்.  நம்மவர் முகேஷ்கிட்டே  'வர்றதுக்கு  நாலைஞ்சு நாள் ஆகுமுன்னு வீட்டுலே சொல்லிட்டீங்கதானே?' ன்னு  குசலம் விசாரிக்கப்போக,  அவர் 'அதெல்லாம் சொல்லிட்டேன். இவ்ளோ பெரிய வண்டியில் ரெண்டே பேர்தான் போறாங்களா.... நானும் கூட வரட்டுமான்னு  மனைவி கேட்டாங்க'ன்னார்.  அந்தக் குரலில் 'நீங்க சம்மதிச்சா இப்பவே போய்  அவுங்களையும் பிக்கப் பண்ணிக்கலாம்' என்ற  தொனி இருந்தாப்லே  எனக்குப் பட்டது.  நம்மவருக்கும் அதே தோணுச்சு போல.... என்னைத் திரும்பிப் பார்த்தவர்  ஒன்னும் சொல்லாமலேயே  அந்தப்பக்கம் திரும்பி வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பிச்சார். இதெல்லாம் சரிப்படாது. தொழில் வேற....  குடும்பப்பயணம் வேற இல்லையோ.....  நாங்க ரெண்டு பேரும் ஒன்னும்  சொல்லலைன்னு முகேஷுக்கே புரிஞ்சுதான் இருக்கும்.  எனக்குத்தான் உள்ளுக்குள் கொஞ்சம் சங்கடமாப் போச்சு......ப்ச்
ரிஷிகேஷ்  ஊர் எல்லைக்குப் பக்கம் எங்கே பார்த்தாலும்  River Rafting அட்வெஞ்சர் ட்ரிப்ன்னு  விளம்பரமாப் போட்டு வச்சுருக்காங்க.  ஆன்மிகத் தேடலுக்கும், யோகா சென்ட்டருக்கும் வரும் கூட்டம் போலவே இதுக்கும் ஏகப்பட்ட   இளைஞர் கூட்டம்,  முக்கியமா வெளிநாடுகளில் இருந்து வருது.  Inflatable Boat Raft களைத்  தலையில் ஏத்திக்கிட்டு ஃபோர்வீல் ட்ரைவ் வண்டிகள் இங்கேயும் அங்கேயுமா பறக்குது.

பத்ரிநாத் போகும் பாதையில்தான் போறோம்.  இது தேசிய நெடுஞ்சாலைதான். மெள்ளமெள்ள  சாலை மலை மேலே ஏறிப்போகுது.  ரெண்டு பக்கமும் மலைகள் அடுக்கடுக்காய் இருக்க நடுவில் கங்கை  ரொம்ப கீ......ழே ஓடிக்கிட்டு இருக்காள். கார்களும் ட்ரக்குகளுமா ரொம்பவே பிஸியான ட்ராஃபிக்.
நமக்கு முதல் நிறுத்தம் 73 கிமீ தூரத்துலே. கண்டங்கடிநகர் போறோம். அப்படி ஒன்னு இருக்கா என்ன? இருக்கே!  அதுக்குப் பெயர்  இப்ப தேவப்ரயாக்.

108 திவ்யதேசக் கோவில்களில் ஒன்னு!  ஆழ்வார்கள் பாடி மங்களாசாஸனம் செஞ்சுருக்காங்க.

இந்த 73 கிமீ தூரம் பயணமே  ரெண்டு மணி நேரத்துக்கு மேலே ஆகிருச்சு. வளைஞ்சு வளைஞ்சு போகும் மலைப்பாதை. அதுவும் ஏத்தம் வேற!   கடல்  மட்டத்துலே இருந்து  2265 அடி உசரமாம். வர்ற வழியிலே ரொம்ப உசரமா ஒரு சிவன் நின்னுக்கிட்டு இருந்தார்.  பக்கத்துலேயே ஒரு பெரிய சிவலிங்கம்.  யாத்திரைக்காரர்கள் தங்கும் வசதி இருக்கும் மடம் என்று கேட்டதா நினைவு.
முகேஷ் ஒரு இடத்தில் காரை நிறுத்திட்டு, இங்கிருந்து பாருங்கன்னார்.
இறங்கிப் பார்த்தா  தூரத்துலே ஒரு மலைப்பகுதி போல உசரமா இருக்கும் இடத்துக்கு ரெண்டு பக்கமிருந்தும் ரெண்டு நதி வந்து ஒன்னா சேருது. இதுதான் இரு நதிகளின் சங்கமம். ப்ரயாக். தேவர்கள் இங்கே வந்து தவம் செஞ்ச இடம் என்பதால் தேவ்ப்ரயாக்னு பெயர் வந்துருக்கு. படத்துலே என்னவோ  கலர் சரியாத் தெரியலை.  வெயில் காரணமா இருக்குமோ?
ஒன்னு வெள்ளையாவும் இன்னொன்னு  பச்சையாவும் இருக்கு.
ஒன்னு பாகீரதி இன்னொன்னு அலக்நந்தா.  பச்சையா இருப்பது பாகீரதி.  ப பா  ன்னு ஞாபகம் வச்சுக்கலாம்.   இந்த ரெண்டும் சேர்ந்தபிறகு  இந்த நதிக்கு கங்கைன்ற பெயர் இங்கேதான் லபிக்குது. இந்த ரெண்டு நதிகள் இல்லாம சரஸ்வதியும் இங்கே கலந்துக்கறாள்னு  ஐதீகம்.  மானாவில் ஒரு குகைக்குள் இருந்து  வர்றவள்  இவள்.
தன் முன்னோர்களின் அஸ்திகளைக் கரைச்சு அவர்களைக் கரையேத்த கங்கையை பூமிக்கு  வரவைக்கணுமுன்னு     பகீரதன் தவம் செஞ்ச கதை  உங்களுக்குத் தெரியுமில்லையா?  கங்கை மனம்  இரங்கி அங்கே இருந்து கிளம்பும் சமயம்.... தன்னுடைய  அதிவேகத்தால்  பூமியைக் கடந்து பாதாளத்துக்கு போயிருவேன்னு சொல்லி  நடுவில் என்னைத் தாங்கிப்பிடிச்சு தரையில் விட  ஒருத்தர் வேணுமுன்னு கேக்க,  இது என்னடா வம்பாப் போச்சு. ஏற்கெனவே பல வருசமா கடும் தவம்செஞ்சு  இவளும் வரேன்னுட்டு இப்படி வேஸ்ட்டா பாதாளத்துக்குப் போயிட்டா  என்ன செய்யறதுன்னு  திகைச்சு, கொஞ்சம் பொறு.  தாங்கறதுக்கு யாரையாவது ஏற்பாடு பண்ணபிறகு இறங்கி வான்னு மன்றாடிக் கேட்டுக்கறான்.

மறுபடியும் விஷ்ணுவை தியானிச்சு, இதுக்கொரு வழி சொல்லேன்னு  கேட்க, அவரும் 'இதுக்கெல்லாம் சரியான ஆள் என் மச்சான்தான். அவராண்டை கேளு'ன்னார். திரும்ப கடுந்தவம் சிவனை நினைச்சு ஆரம்பம் ஆச்சு.

நாஞ்சொல்லலை.... சிவன் பார்க்கத்தான் புலித்தோலும் சுடுகாட்டுச் சாம்பலுமா பயங்கரமா இருப்பாரே தவிர  ரொம்பவே இளகிய மனசுக்காரர். யாராவது தன்னை நினைச்சாலே போதும்.... ஓடி வந்து காப்பாத்துவார். இல்லாமலா... யாரும் வேணான்னு பயந்த  ஆலகால விஷத்தை,  மற்ற எல்லோருடைய நன்மைக்காக நான் முழுங்கறேன்னு முன்வந்து முழுங்கி வச்சது....

இங்கேயோ தவம் ரொம்பக் கடினமா இருக்கு.  சுத்திவர தீயைக் கொளுத்தி வச்சுக்கிட்டு,  கருங்கல் மேலே ஒத்தைக் கட்டை விரலை மட்டும் ஊன்றிக்கிட்டெல்லாம்  தவம் செய்வாங்களாமே!  ஐயோ....

சிவன் தோன்றினார். ' கவலைப்படாதே.... கங்கை  இறங்கட்டும். என் தலையால் தாங்கிக்கறேன். பிரச்சனை இல்லை'ன்னார்.  அதுவரை உக்கார்ந்துருந்த  காளை வாகனத்துலே இருந்து குதிச்சு  இறங்கி  ரெண்டு கால்களையும்  கொஞ்சம் திடமாப் பரத்தி வச்சுக்கிட்டு  ரெடின்னார்.

 கங்கைக்கு  கொஞ்சம் (!) கர்வம் உண்டு. இவள்தான் தேவலோகத்துலே ஓடும் ஆகாய கங்கையாச்சே!  தாங்கப்போறது  முப்பெரும் தெய்வங்களில் ஒன்னான சிவன் என்றதுமே  இன்னும் கொஞ்சம் தன் பலத்தையும் வேகத்தையும்  அதிகரிச்சுக்கிட்டுச் சடார்னு இறங்கினாள்.

இதையெல்லாம்  பார்வதியும்,  அவுங்க  காளை  ரிஷபரும், பகீரதனும், இன்னும் தேவர்கள் முனிவர்கள் சிலரும்  அண்ணாந்து பார்த்துக்கிட்டு நிக்கறாங்க.

சடாமுடிக்குள் புகுந்த கங்கை வழிஞ்சு  முகத்தின் வழியா வெளியே வரவேணாமோ?  ஊஹூம்.... அதுதான் இல்லை.  மேலோகத்துலே இருந்து  தண்ணீர்  பெரிய நீர்வீழ்ச்சியாக் கொட்டிக்கிட்டு இருக்கு. ஆனால் தண்ணி?
சடைமுடிக்குள்ளே சிக்கிக்கிட்டு  மூச்சுத் திணறுது. வெளியேற வழி இல்லை. 'அச்சச்சோ.... இவர் சாதாரணப்பட்டவர் இல்லை  போல.... இப்படி மாட்டிக்கிட்டேனே' ன்னு   பரிதவிச்சுப்போய் சிவனாண்டை மனப்பூர்வமா மன்னிப்பு கேக்கறாள்.  நாஞ்சொல்லலை.... சிவனுக்கு இளகுன மனசுன்னு... :-)

 போனாப் போகுதுன்னு  மன்னிச்சுட்டேன். இப்பப்பாருன்னு  சடை முடியைக் கொஞ்சூண்டு ஓரமா  விலக்குனதும்....கங்கைத் தண்ணீர் மெள்ள ஒழுகிவெளியே வந்து தரையில் விழுது. இப்படியே அங்கங்கே சின்னச்சின்னதா  சடையை விலக்கினதும் நீர்த்தாரை  மெள்ள மெள்ள இறங்கி  ஒவ்வொரு நதியா ஒவ்வொரு திசையிலே  ஓட ஆரம்பிச்சது.  அதுலே  வந்ததுதான் இந்த பாகீரதியும் அலக்நந்தாவும்.

பகீரதன் தவத்தால் வந்த காரணம் பாகீரதின்னு பெயர். அப்ப அலக்நந்தா?  ஙே......  நாமே  இதுக்கொரு காரணத்தை உண்டாக்கலாமுன்னு....  கற்பனை ஓடமாட்டேங்குதே... :-(  (குளிரில் முடங்கிப்போச்!)

பெட்டிக்கடைகள் போல சாலை(!)யின் ஒருபக்கம் வரிசை கட்டி இருக்க, எதிர்ப்பக்கம் ஏராளமான வண்டிகள் நிக்குமிடத்தில்  நம்மை இறக்கி விட்ட முகேஷ், எதிர்வரிசை யில் கைகாட்டி அது வழியாப் போனா கோவில் வரும். தரிசனம் பண்ணிக்கிட்டு இதே இடத்துக்கு வந்துருங்கன்னார்.

நாங்களும் மக்கள் சிலர்  போகும் பாதையில் நுழைஞ்சோம்.  அங்கங்கே கடைகளும் சின்னச்சின்ன வீடுகளுமா இருக்கும் பகுதி. பாதை கொஞ்சம் கீழிறங்கி வளைஞ்சு போனதும் குறுகலான  தெரு ஒன்னு. ரெண்டு பக்கமும் கடைகளே!  ஏற்கெனவே சின்னதா இருக்கும் தெருவில் ரெண்டு பக்கமும்  பைக்குகளை வேற நிறுத்தி வச்சுருக்காங்க.
இதையெல்லாம்கடந்து போய்க்கிட்டு இருக்கும்போதே பாதை போய் சேர்ந்தது ஒரு கம்பிப் பாலத்தாண்டை. கீழே நதி... சுழிச்சோடுது!


கொஞ்ச தூரத்தில் ரெண்டு நதிகள் சேருமிடமும் அதையொட்டியே கொஞ்சம் உயரத்தில் நிறையப் படிகளும், ஆத்தங்கரை மண்டபம், கோவில் கோபுரமாட்டம் ஒன்னும் தெரிஞ்சதும் அதுதான் கோவில் போலன்னு   பாலத்துமேலே நின்னு ரெண்டு க்ளிக்ஸ் எடுத்துக்கிட்டோம்.
பாலம் எங்களுக்கும்தான்னு  மாடுகன்னுகள் வேற  போய் வந்துக்கிட்டு இருக்குதுகள்.  கூடவே ஒட்டிக்கிட்டு நாங்களும் போனோம்.  அந்தாண்டையும் குறுகலான தெரு ஒன்னு போய்க்கிட்டு இருக்கு.   ரெண்டு பக்கமும் நெரிசலாக்கட்டடங்களும் கடைகளும்தான்.  இரும்புப் பாத்திர பண்டமெல்லாம் ஜோர். எனக்கும் கூட நல்லதா ஒரு வாணலி இருந்தால் தேவலை. கூடவே  ஒரு அரிவாளும் :-)
அஞ்சு நிமிச நடைக்கப்புறம்  நமக்கிடதுபக்கம் திடீர்னு ஒரு படிக்கட்டு வரிசை. மாடியில் என்ன இருக்கோன்னு தலையை உசத்தினால்.... அதுபாட்டுக்கு மேலே மேலே போய்க்கிட்டே இருக்கு.  மேலேறிப் போனால்தான் கோவிலாம்!
திக்னு ஆகிப்போச்சு எனக்கு.... நூறுபடிகளுக்கு மேல் இருக்கணும்.... வந்ததே இந்தக் கோவிலுக்காகத்தானே.... இப்ப பயந்தால் ஆகுமோ? ஏறு... மெள்ள மெள்ள ஏறுன்னு  கால்களுக்குக் கட்டளை இட்டேன்.  (இதுவே  என் கட்டளை.  என்  கட்டளையே சாஸனம்!   அப்போ  இந்த ஃபேமஸ் டயலாக் தெரியாது. தெரிஞ்சுருந்தால் சொல்லி இருப்பேன்....     ஹிஹி...) 
கடைசி பத்துப்பதினைஞ்சு  படிகள் இருக்கும்போது  தலைக்கு மேலே ஒரு  காண்டாமணி தொங்குது. எனக்கு எட்டாதேன்னு நம்மவரை மணியை அடிக்கச் சொன்னேன்.  பெருமாளே.... துளசியும் கோபாலும் ஆஜர்  ஹை!

பாக்கிப்படிகள் ஏறி கோவில் வளாகத்துக்குள்  போறோம்.  கண்ணுக்கு நேரா கொஞ்ச தூரத்துலே   மண்டபம்   போல  இருக்குமிடத்தில் ஒரு சிவலிங்கம். இடது கைப் பக்கம் அஞ்சு படி ஏறிப்போகும் உயரமான மேடையில் கோவில் .
படிகள்  ஏறும்போதே  கவனிக்கிறமாதிரி  படம் எடுக்கத்தடைன்னு  போட்டுருந்தது. கருவறையில்தானே எடுக்கக்கூடாது..... பொதுவா  நம்ம பக்கம்  எல்லாக் கோவில்களிலும் சொல்றதுதான்.  வடக்கே அப்படி இல்லைன்னாலும்.....   நம்ம ஆழ்வார்கள்  வந்து பாடியதால் நம்ம பக்க வழக்கம் வந்துருச்சு போல :-)

உள்ளே போனால்... சின்னதா (முன் மண்டபமுன்னு சொல்ல முடியாது) ஒரு ஹால்.  அந்தாண்டை கருவறையில் கருப்பு மேனியனா, பளபளன்னு  பெரிய உருவத்துலே   நின்ற திருக்கோலத்தில் இருக்கார் புருஷோத்தமர்.  புருஷர்களில் உத்தமர்,  ராமர் அல்லாது வேற யார்? (ஒரே மனைவி!)  கருப்புப் பளிங்குக்கல் சிலை!  அயோத்தியாவில் இருந்தே கொண்டு வந்து இங்கே பிரதிஷ்டை பண்ணி இருக்காங்களாமே!  பதினைஞ்சடி  உயரம்னு பட்டர் சொன்னார். (ரெண்டால் பெருக்கிட்டார் போல!) நம்ம திருநின்றவூர் ராமர் எட்டடி. ஏறக்கொறைய அதே உயரமோன்னு எனக்கொரு தோணல்.
(கூகுளார் அருளிய படம்: நம் நன்றிகள்!)

அப்புறமும் மனசு கேக்காம இங்கே அங்கேன்னு தேடி ஓடி (எல்லாம் வலையில்தான்) தேவ்ப்ரயாக் வலைப்பக்கத்தில் மூலவர் 6  அடின்னு  வாசிச்சதும்   உண்மையிலுமே திருப்தி ஆச்சுன்றது நிஜம்.

கனகம்பீரமா நிற்கும் மூலவர் பச்சை வண்ண உடுப்பில் ஜொலிக்கிறார். அட! நம்ம பச்சை.... ஆஹான்னு இருந்துச்சு. ஆனால் நம்ம பக்கத்துத் துணி கிடையாது. வடக்கே உள்ள ஜிலுஜிலு. எனக்காகப் பச்சை வண்ணம் தரித்தீரோ பச்சை மாமலை போல் மேனியாரே.....   அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லையாக்கும். இன்றைக்கு புதன். அதுதான் பச்சை! அப்ப மற்ற நாட்களில்?

ஞாயிறு - சிகப்பு, திங்கள்- வெள்ளை, செவ்வாய் - சிகப்பு, புதன் - பச்சை, வியாழன் - மஞ்சள், வெள்ளி - வெள்ளை, சனி - கருப்பு.  ஓஹோ.... நவகிரக வரிசைப்படியா? பேஷ் பேஷ்!

இவருக்கு வேற ரெண்டு பெயர்களும் இருக்கு. நீலமேகப்பெருமாள், வேணிமாதவன் இப்படி தெற்கும்  வடக்குமா  வச்சுருக்காங்க. தாயார் பெயர் புண்டரீகவல்லி.

எட்டாம் நூற்றாண்டு கோவில்னு சரித்திரம் சொல்லுது. ஆதி சங்கரர் கட்டுன கோவில்னு சொல்றாங்க. அதே காலக்கட்டம்தானே  நம்ம பெரியாழ்வார், ஆண்டாள், திருமங்கை, குலசேகரர் எல்லாம்..... ......

 அதிலும்  நம்ம  பெரியாழ்வார்  இந்த  ராமனைப் பாடிப்பாடிப் பத்து பாசுரங்களால் மங்களாசாஸனம் செஞ்சுருக்காரே!

தங்கையை மூக்கும் தமையனைத் தலையும் தடிந்தஎம் தாச ரதிபோய்
எங்கும் தன்புக ழாவிருந்து அரசாண்ட எம்புரு டோத்தம னிருக்கை
கங்கை கங்கையென்ற வாசகத் தாலே கடுவினை களைந்திட கிற்கும்
கங்கையின் கரைமேல் கைதொழ நின்ற கண்டமென் னும்கடி நகரே.

’’மூன்றெழுத்ததனை மூன்றெழுத்ததனால் மூன்றெழுத்துஆக்கி மூன்றெழுத்தை
ஏன்று கொண்டு இருப்போர்க்கு இரக்கம்நன்குடைய எம்புருடோத்தமன் இருக்கை
மூன்றடி நிமிர்ந்து மூன்றினில் தோன்றி மூன்றினில் மூன்றுருவானோன்
கான் தடம்பொழில் சூழ் கங்கையின் கரை மேல் கண்டம் என்னும் கடிநகரே’’

ஆர்வம் இருப்பவர்கள்  பாசுரம் 391 முதல் 400 வரை  பாருங்களேன்.

எனக்கு என்ன தோணுதுன்னா...... புருஷோத்தமர் சிலை  ப்ராச்சீனா இருக்கணும்.  அப்போ வடநாட்டுக்கு  வந்த ஆதி சங்கரர் இங்கேயும் வந்து  இங்கே இந்தப் பகுதியில் ஆட்சியில்  இருந்த  மன்னர் மூலம் கோவிலைக் கட்டக் காரணமா இருந்துருக்கலாம்.  எங்கே போனாலும் ஒரு ஸ்ரீசக்கரம் பிரதிஷ்டை செய்வது ஆதிசங்கரர் வழக்கம் இல்லையோ?  அப்படி ஒன்னு இங்கே இருக்கறாப்போலத் தெரியலையேன்னு.....

இதுக்குத்தான்  மனசுக்குள்ளே அங்கே இங்கே எப்பவோ வாசிச்சதையெல்லாம்  அடைச்சு வச்சுக்கக்கூடாதுன்னு.....   (அதொன்னுமில்லை....மைண்ட் வாய்ஸ்தான்!)


தீபாராதனை காமிச்சார் பட்டர்.  இங்கேயும்  நமக்கு ஏகாந்த தரிசனம்தான். கிழக்கு பார்த்து நிக்கும் புருஷோத்தமருக்கு நாலு கைகள் இருக்கு. ஆனால் ராமர் என்றதுக்காக வெள்ளி வில் ஒன்னு கையில் கொடுத்துருக்காங்க. சாமி கும்பிட்டவுடன் நம்மவர் வெளியில் போயிட்டார். நாந்தான்  சுத்திமுத்திக் கண்ணை ஓட்டிக்கிட்டு  அங்கிருக்கும் மற்ற சமாச்சாரங்களை மனசுக்குள் எடுத்துவச்சுக்க்கிட்டு இருக்கும்போது ஒரு பெரிய கூட்டமா கிட்டத்தட்ட இருவது  ஆட்கள் உள்ளே வந்து,  இருக்கும் கொஞ்சநஞ்ச வெளிச்சத்தையும்  மறைச்சுக்கிட்டாங்க. பெரிய குழு!  நான் உடனே இன்னொரு கும்பிடு சாமிக்குப் போட்டுட்டு வெளியே வந்துட்டேன்.

வெளியே வந்து  கெமெராவை எடுத்து நம்ம வேலையை ஆரம்பிச்சேன்.  கருவறை வாசலுக்கு நேரெதிரா பெரிய திருவடி இருக்கார். அவருக்குச் சின்னதா ஒரு கூம்பு கோபுரத்தோடு சந்நிதி. உள்ளே தங்க நிறத்தில் இருக்கார் கருட்ஜி.  ஆரஞ்சு ட்ரெஸ் கூட உண்டு.  முகம் பார்த்தால்..... எனெக்கென்னமோ  புத்தர் மாதிரித் தெரிஞ்சது. காது வளர்த்துருக்கோ? மூக்கு  நீண்டு இல்லையே.....   ஙே....
கருவறை கோபுரம், நம்ம பூரி ஜகந்நாத்  கோபுர ஸ்டைலில் (Nagara style) இருக்கு.  இந்தக் கோவிலுமே 1803 ஆம் ஆண்டு  நிலநடுக்கத்தில் இடிஞ்சு விழுந்துட்டதாமே! அதுக்குப்பிறகு திரும்பக் கட்டுனதுதானாம். ராஜா தௌலத் ராவ் ஸிந்தியா கோவிலைக் கட்டிக் கொடுத்தாராம்.  (நிலநடுக்கமுன்னதும் என் நெஞ்சு நடுங்கிப்போயிருது. நானும் நிலநடுக்கத்தால் பாதிக்கப்பட்ட  ஊர்க்காரி என்பதால்...ப்ச்....)4715

கோவில் வெளிச்சுவரை ஒட்டுனமாதிரி ஒரு கட்டடம். அதுலே   பளிங்குக்  கல்வெட்டு. எல்லாம் ஹிந்தி எழுத்துகள்தான்.  நின்னு வாசிக்க நேரம் இல்லை.  எனக்குக் குறைஞ்சது ஒரு மாசமாவது வேணும்:-)

வெளிப்ரகாரத்தில் அங்கங்கே இன்னும் சில சந்நிதிகள். மொத்தமே ஒரே ஒரு பிரகாரம்தான். கும்பிட்டபடியே வலம் வந்தால் ஆச்சு.  வலத்தின் ஆரம்பத்தில்  அன்னபூரணி!

கருவறைக்குப் பின்னம்பக்கம்  மேடான ஒரு இடத்தில் ஆலமரம் ஒன்னு விழுதுவிட்டு நிக்குது.  பரந்து விரியாமல் கொஞ்சம் ஒல்லிமரம்தான்.
ஆனால்...    இந்த யுகம் முடிஞ்சு   எல்லாம் அழிஞ்சு, மீண்டும்  புது யுகம் ஆரம்பிக்கும்போது இந்தமரம் மட்டும் அழியாமல் இருக்குமாம்.  பெருமாள் இந்த ஆலமரத்து இலையில்தான்  குழந்தையாகத் தோன்றுவாராம்!  (நாஞ்சொல்லலைப்பா... மத்ஸ்ய புராணம் சொல்லுதாம்! )

பதினெட்டு புராணங்களில் நாலு புராணங்களில்  ( பத்ம, மத்ஸ்ய, கூர்ம, அக்னி புராணங்கள்) இந்தக் கோவிலைப் பத்தி வந்துருக்காம். தேவேந்திரன் இந்த இடத்தைக் காக்கிறான். முப்பத்து முக்கோடி தேவர்களும் இங்கே வாசம் செய்யறாங்கன்னும் கேள்வி. ஆலமரத்துக்குப்பக்கம் இருக்கும் குகைக்கு நாங்க போகலை.
வலத்தைத் தொடந்தால் ஆஞ்சிக்கு ஒரு சந்நிதி. வட  இந்திய வழக்கப்படி செந்தூரம் பூசி வச்சுருக்காங்க. தனியா சிலையா இல்லாம புடைப்புச்  சிற்பமா இருக்கார். இவரைத் தாண்டி வந்தால்....  தரையில் இப்படி  யாரோ பாய்ஞ்சு வந்தமாதிரி. ஹைய்யோ.... நல்ல ச்சான்ஸ் .... கோட்டை விட்டுட்டாங்க பாருங்க.  கொஞ்சம் சந்தனம் குங்குமம் பூசி, ஆஞ்சியின் காலடின்னு  எழுதி வச்சுட்டு, பக்கத்தில் ஒரு 'தான்பாத்ர' (எல்லாம் நம்ம உண்டியல்தான்)  வச்சுருக்கலாம்!
அடுத்து கோவில் வளாகத்துக்குள்  நாம்  நுழைஞ்சதுமே கண்ணுக்கு நேராத் தெரிஞ்ச சிவலிங்கம். ஒரு பெரிய கல்மேடையில் இருக்கு. இந்தப் பாறைக்கு   ஸ்ரீ ரகுநாத் கத்தா னு(Shri Raghunath  Gadhdha) பெயரெழுதி வச்சுருக்காங்க.
ராமர்  வந்து தவம் செய்த இடம். இந்தக் கற்பலகை மேலே உக்கார்ந்து, சிவனைத் தியானம் செய்து  தவம் இருந்தாராம். எதுக்கு?  ராவணனைக் கொன்னதால்  ஏற்பட்ட பாவத்தைப் போக்க! ப்ரம்மஹத்தி தோஷம் பிடிச்சுருக்கக்கூடாதே....  ராவணன்  ஒரு ப்ராமணன் இல்லையோ!
இதே இடத்தில் தசரதரும் ஒரு காலத்தில்  வந்து தவம் செஞ்சுருக்காராம். அவருக்கு என்ன பாவம்னு தெரியலை....
இந்தக் கோவில் இருக்குமிடத்தைச் சுத்தியே  இன்னும்  மூணு  மலைகள் இருக்குது.  ஹிமாச்சல் மலைத்தொடர்களில்தான்  தசரதாஞ்சல், நரசிம்ஹாஞ்சல், கிரிதாஞ்சல் னு இந்த  மூணும் வருது.

அபிஷேகப்ரியரான  சிவனுக்கு தலையில் கங்கை சொட்டும்  குடம் ஒரு ஸ்டேண்டுலே!  எதிரில் ஒரு நந்தி,  இன்னும் மூணு குட்டிச்சிற்பங்கள். மூணில் ஒன்னு  விஸ்வகர்மாவோ?  மாடத்தில் சஞ்சீவி மலையைக் கையில்  ஏந்தி நிற்கும் குட்டி ஆஞ்சின்னு ஒரு சந்நிதி.
ஸ்ரீ ஆதி குருன்னு எழுதி ஆதிசங்கரர் சந்நிதி. பின்னால் ஒரு லலிதாம்பிகை படமும், ஸ்ரீராமானுஜர் படமும்!  இந்த சந்நிதிகளில் எல்லாம் ஊமத்தங்காய் போல ஒன்னு தட்டுலே  சாமிக்கு முன்னால் சில பூக்களோடு.   ஊமத்தங்காய் மாதிரிதான் முள்ளு முள்ளா இருக்கு.  இல்லே வேறெதாவுதா?  எதுக்கு இதை வச்சுருக்காங்க? ....  ஙே....  தெரிஞ்சவங்க சொல்லலாம்.
ஒரு ஏழு படிகளேறிப்போனால்  நரஸிங் மந்திர்.  அடடா.... நம்ம நரசிம்மராச்சேன்னு போய்ப் பார்த்தால்  நரசிம்ஹர்தான். ஆனால் சந்நிதி இருக்கும் அழகைப் பாருங்க.... பக்கத்துலே புள்ளையாரா என்ன?
இன்னும் கொஞ்சம் நல்லா வச்சுருக்கக்கூடாதான்னு  புலம்பிக்கிட்டே வெளி முற்றத்துக்கு வந்தால்  ஒரு தமிழ்க்காரர்,  நம்ம  ரகுநாத்தை தரிசிக்க வந்துருக்கார். நெய்வேலியாம். மகன்   ப்ரதீஷ் குமார்  செல்ஃபோனில் படம் எடுத்துக்கிட்டு இருந்ததைப் பார்த்துட்டு நாம் சும்மா இருக்கலாமா?  நம்ம செல்லைக் கொடுத்து  நம்மை  க்ளிக்கச் சொன்னோம் :-) சின்னப் பசங்க இப்பெல்லாம் செல்ஃபோனில் வெளுத்துக் கட்டுதுங்கப்பா!
இன்னொருக்கா  நீலமேகப்பெருமாளை ஸேவிச்சுக்கலாமுன்னு  பார்த்தால்.... பட்டர் கதவைப் பூட்டிக்கிட்டு படி இறங்கிப்போறார். கோவில் மூடியாச்சா என்ன?  இன்னும் பனிரெண்டாகலையே.....  ப்ச்....போகட்டும் வேறெதாவது  'அவசர வேலை'யாக இருக்கலாம்....  வெளியில் இருந்தே  பெருமாளுக்கும், பெரிய திருவடிக்கும் கும்பிடு போட்டுட்டு வளாகத்தைவிட்டு வெளியே வந்தோம்.
கோடை காலத்தில் காலை 5 முதல்  பகல் 12 வரையும், மாலை 5 முதல்9 வரையும், குளிர்காலத்தில்  காலை 6 முதல் 12, மாலை 4 முதல் 8 வரையும் கோவில் திறந்திருக்கும்.

தொடரும்......... :-)